بازدارنده های نوآوری آموزشی از نظر گروهی از دبیران و دانش آموزان دبیرستانی

پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل بازدارنده نوآوری های آموزشی در سال سوم دوره دبیرستان، در بین دختران و پسران رشته های ریاضی و فیزیک، علوم تجربی، علوم انسانی، هنر، فنی و حرفه ای و کارودانش که در شهرستان شهریار در سال 94- 1393 مشغول به تحصیل بودند انجام گرفته است، علت انتخاب دوران دبیرستان به خاطر اهمیت این دوره نسبت به دوره های دیگر است. مصاحبه محقق ساخته نیمه ساختارمند بر روی 60نفر از دانش آموزان 26 سوال و معلمان 10سوال با 7محور شامل: محور فردی، محور بافتی (نقش معلم)، محور برنامه درسی (محتوای کتاب های درسی)، محور امکانات و تجهیزات، محور خانواده، محور مسئولین مدرسه و محور هم کلاسی ها (هم تایان و دوستان) می باشد. داده های پژوهش با استفاده از روش کیفی از نوع تحلیلی محتوا مورد بررسی، تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که: پسران در محورهای فردی، محور بافتی (نقش معلم)، محور برنامه درسی، محور خانواده و محور مسئولین مدرسه، بیشترین فراوانی را نسبت به دختران خود اختصاص دادند. اما دختران و پسران در محورهای امکانات و تجهیزات و هم کلاسی ها، دارای فراوانی برابری با هم بودند. همچنین مشخص شد که معلمان و دانش آموزان در ارتباط با عوامل بازدارنده موجود بر سر راه نوآوری های آموزشی باهم توافق نظر دارند و اینکه عدم وجود هر 7محور، مانع بزرگی برای ایجاد نوآوری های آموزشی به حساب می آید.